تا حرف از گذشته می شود می گوییم آدم باید به داشته هایش دل ببندد و گذشته را فراموش کند اما مگر می شود آن آدمهایی که ما دلمان بند به دلشان و نفسمان بسته به نفسشان بوده را در گذشته جابُگذاریم ؛ همانهایی که هیچوقت از ما یک قدم جلوتر نرفته اند تا همراه یا پشت سرِ ما قدم بردارند که نکند گاهی جایی عقب بمانیم یا زمین بخوریم بله همانهایی که خیلی خوش رنگ و لعاب تر از خیلی آدمهای فعلی در خاطر و زندگیمان نقش بسته اند و دارند ،همانهایی که هنوز دلیل لبخندهای گاه بیگاهمان هستند که فقط خودمان می دانیم دلیل این لبخندها چیست و ای کاش این زمانه نامهربان آنها را از ما نمی گرفت تا هرروزه با یادآوری خاطرتشان دلمان برای داشتنشان ضعف نرود و عطر خوش حضورشان را فقط در خاطراتی حس کنیم که فقط حسرت روزهایی را به دلمان می گذارند که دیگر نمی آیند اما چگالی حضورشان هنوز آنقدر در خاطرمان بالاست که هیچوقت نمی شود بی خیال خاطرات همیشه سبزشان در خیالمان شد.

 

 

مریم غریبی

بی های و هوی

آرام و سربه زیر آمد 

اردبیهشت را می گویم 

شما چه صدایش می کنید ؟

آها اردبیعشق حالا یادم آمد !

نمی دانم از کدام کوچه اش رد شوم 

تا دلی عاشق طلب نکند .

آهای تو همان طور که آمده ای برو ، در این دخمه تاریک نه خبری از عشق است نه شوری در دل ، تو نه برای من اردبیعشق می شوی نه بهاری که با او دل ببندم به تابستان عاشقی که در راه هست .

 

مریم غریبی

نمی دونم این روزها رو چه جور می گذرونم ، اصلا نمی دونم چی می خوام و قراره چیکار کنم  فقط بعضی وقتها کتاب جدیدی رو که به تازگی خریدم بر می دارم چند خطی رو ازش می خونم و البته کتاب چهار اثر فلورانسم هم هر وقت بتونم سری بهش می زنم و بعد از خوندن  ازش نت برداری میکنم ، کاش همه چی به راحتی گفته های فلورانس بود و می شد راحت به خواسته های درونیت با اون عبارت تاکیدی که میگه برسی ، دلم می خواد همه گفته هاش رو عملی کنم اما.

اما خیلی ضعیفتر از اونی که فکرش میکنم شدم ،شبهام همش شده کابوس ، روزهام همه شده روزمرگی های همیشه و فکرهای پوچی که ته دلم رو خالی میکنه .

دلم یه حال خوب ،یه فکر و نگرش مثبت به همه چی می خواد می دونم میشه از دل همه این ناامیدی و تیرگی ها بیرون زد و من بی شک باهمه این یکنواختی و روزمرگی ،نومیدی ها و سیاهی ها در می افتم و پا به روشنیی می ذارم که از آن منه .

باید کمی قوی تر باشم ،کمی مریمی باشم که قبلا بودم .